Wydawnictwo Papierówka

Dzień dobry, proszę o kontakt zwrotny w sprawie tłumaczeń i podanie adresu mailowego, na który można odesłać tłumaczenie próbne. Z pozdrowieniami, Ilona MS

Termin: do ustalenia
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Witam, Jestem zainteresowana zleceniem. Prosze o wysłanie e-maila w celu odesłania tłumaczenia: [e-mail ukryty] Pozdrawiam,

Termin: do ustalenia
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Dzień dobry, posiadam doświadczenie w tłumaczeniach literackich i jestem zainteresowana podjęciem współpracy. Bardzo proszę o podanie adresu, na który będę mogła odesłać próbkę tłumaczenia.

Termin: 45 dni
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Witam. Jestem zainteresowana współpracą. Proszę o podanie e-maila, na który mogę wysłać przetłumaczony fragment. Pozdrawiam.

Termin: do ustalenia
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Witam Serdecznie Prosimy o wysłanie całości tekstu do wstępnej wyceny.Mamy doświadczenie w tłumaczeniach pisemnych na wielu płaszczyznach. Tłumaczenia wykonują tylko doświadczeni specjaliści.Zapraszamy na naszą stronę internetową, na której można zapoznać się z naszą dokładną ofertą,jak również referencjami.Zachęcamy do współpracy:) Mail:  [e-mail ukryty]  Strona:  uslugi-jezykowe.com.pl

Termin: do ustalenia
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Dzień dobry, z chęcią podejmę się współpracy. Bardzo proszę o podanie adresu na jaki mogłabym wysłać próbkę. Pozdrawiam.

Termin: do ustalenia
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Proszę o e-mail kontaktowy, prześlę tłumaczenie plus ofertę wyceny.

Termin: do ustalenia
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Dzień dobry, proszę o adres,na który mogę wysłać próbkę. Kontakt: [e-mail ukryty]

Termin: do ustalenia
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Dzień dobry, bardzo proszę o podanie adresu mailowego, na który mogłabym przesłać próbkę. Pozdrawiam.

Termin: do ustalenia
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Szanowni Państwo, byłabym zainteresowana współpracą. Podobnie jak przedpiścy i przedpiszczynie prosiłabym o adres mailowy, na jaki należałoby wysłać próbkę tłumaczenia.

Termin: do ustalenia
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Dzień dobry, chętnie nawiążę z Państwem współpracę. Proszę o podanie adresu mailowego, na jaki mogłabym wysłać próbkę.

Termin: 60 dzień
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Dzień dobry, bardzo chętnie wykonam zlecenie. Prosze o adres zwrotny do przesłania oferty cenowej i terminowej oraz próbki tłumaczenia. Pozdrawiam, Anna L-K

Termin: 1 dni
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Witam, w załaczniku przesyłam próbkę

Termin: do ustalenia
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Witam, poniżej próbka tłumaczenia: "Wyszłam z salonu z surowym spojrzeniem, wyprostowanym palcem wskazując to na jednego, to na drugiego. Przypomniałam im gestem w kierunku drzwi, że ich ojciec był w domu. To zakończyło kłótnię. Paxton pracował tego dnia w domu. Dał swojej ekipie wolne popołudnie, by przygotować się na nadchodzącą zmianę pogody. Przyciemniana szyba na końcu korytarza nie ukrywała nieuchronnie zbliżającej się pogody. Nie wyglądało na to, żeby huragan miał nas ominąć. Kiedy ostatnio spojrzałam, wirujące czerwone kółko w telewizji kierowało się wprost na nas. Modliłam się, żeby to była pomyłka. Pogodynki zawsze się mylą. Może w ostatniej chwili jakoś skręci. Zebrałam się na odwagę i zapukałam w drzwi gabinetu Paxtona. Nie widziałam go od śniadania. Niepewna jego nastroju, zawahałam się i delikatnie stuknęłam. - Tak? – W porządku, nie brzmiało to najgorzej, przynajmniej nie było to jego nienawistne „czego”? Brzmiał na rozkojarzonego, jakby nie chciał by mu przeszkadzano. Pchnęłam drzwi i weszłam do gabinetu. Nie był zajęty pracą. Za to nasłuchiwał wieści o pogodzie. Opuścił brwi, podniósł palec informując, żebym poczekała, kiedy on słucha dziejącego dramatu w tym całym chaosie. Gdy tylko opuścił palec, spojrzał na mnie ze skinieniem i powiedziałam: - Jadę do sklepu po parę rzeczy zanim huragan dotrze do lądu. - Nie byłaś w sklepie parę dni temu? - Tak, ale jeśli utracimy zasilanie, za dzień nie będzie już mleka w sklepie. Zapomniałam o nim, lepiej wezmę też skrzynkę wody. Generator jest gotowy? - Generator nie znajduje się w twoim dziale. Za to mleko już tak. Jesteś taka nieodpowiedzialna. – Powiedział wzdychając ciężko i marszcząc brwi. – Powiedz…Jak matka może zapomnieć o mleku? Masz tylko dwie rzeczy, o które masz dbać. Dwie dziewczynki i dom." Zapraszam

Termin: 50 dzień
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Dzień dobry, poproszę o adres mail, na który mogłabym wysłać próbkę tłumaczenia.

Termin: do ustalenia
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Dzień dobry! Tłumaczenia literackie wykonuję w cenie 30 zł netto/1800 zzs. Wystawiam fVAT. Podany czas wykonania dotyczy trzystustronicowej książki. Poniżej załączam próbkę. Istnieje również możliwość przesłania jej mailem - jeśli jest taka potrzeba to prosiłabym o adres. W pokoju nastała ciemność, gdy ciemne chmury zasnuły niebo nad okolicą. – Będzie padać? – zapytała Rowan, dołączając do mnie przy oknie. Posłałam jej uśmiech i przeczesałam dłonią jej długie włosy. Moja dłoń spoczęła na jej ramieniu, obejmując ją, gdy patrzyłyśmy w jeszcze chwilę temu jasne niebo, które teraz przybrało barwę zimnej, ciemnej szarości. – Za chwilę tak. Przygotowałaś się, w razie gdyby wysiadł prąd? – piorun z dziką energią przeciął niebo na naszych oczach, do moich nozdrzy dotarł zapach deszczu, a wzdłuż kręgosłupa przebiegł mi dreszcz niepokoju. – Nie lubię burzy. – A ja lubię – wtrąciła się Ofelia, wciskając swoje drobne ciało pomiędzy mnie, a swoją siostrę. Ona również chciała zobaczyć burzę. – Żartujesz? Przecież burze są ekscytujące – skłamałam. Ja również ich nienawidziłam. Było tak, odkąd byłam małą dziewczynką. Dokładnie tak samo czuła się Rowan. Ofelia przyłożyła sobie dłoń do czoła, jakby osłaniała oczy przed jasnym słońcem, teraz skrytym gdzieś za ciemnymi chmurami. – No i gdzie ta burza? Nic nie widać. – zagryzłam wargi, by nie wybuchnąć śmiechem. – Mogę spać z tobą? – spytała Rowan, a w jej błękitnych oczach błysnął niepokój. Spojrzała na mnie wyczekująco, a ja uśmiechnęłam się, odgarniając kosmyk jej blond włosów. – Hej, ja teraz mówię – powiedziała Ofelia ze złością w głosie i pchnęła siostrę. – Przestańcie. Zobaczymy, Rowan. Pójdźmy do sklepu po kilka drobiazgów. Tak na wszelki wypadek. Może uda nam się na chwilę zatrzymać w parku. Powiem tacie, że wychodzimy. Zbierzcie swoje kredki. Jedna jest pod kanapą – powiedziałam, wskazując kiwnięciem głowy na stolik kawowy. Spojrzałam na Ofelię, nakazując, by pomogła siostrze. – Ofelio, pomóż pozbierać kredki. Ofelia zrobiła fikołka na kanapie i zerkając na mnie do góry nogami, dała mi do zrozumienia, że nie miała z tym nic wspólnego. – To nie ja. To Rowan je porozrzucała. Rowan westchnęła teatralnie. Przybrała śmiałą postawę i oparła ciężar ciała na jednym biodrze. – Nieprawda. Ty je rozrzuciłaś, szukając zielonej. Kłamiesz. Ona kłamie, mamo. Przeszłam do wyjścia z przedpokoju, przybierając surowy wyraz twarzy i wskazując palcem na drzwi do innego pomieszczenia. Ten gest przypomniał dziewczynkom, że ich ojciec był w domu. To skutecznie ukróciło kłótnię. Paxton tego dnia pracował w domu. Dał załodze wolne popołudnie, by mogła się przygotować. Witraż w końcu korytarza nie przysłaniał tego, co wisiało w powietrzu. Wyglądało na to, że cyklon nas nie ominie. Gdy ostatni raz patrzyłam w telewizor, wirujące czerwone koło zmierzało wprost na nas. Modliłam się, by prognozy się myliły. Prezenter przecież nigdy nie miał racji. Może cyklon zawróci w ostatniej chwili? Biorąc głęboki wdech, by dodać sobie odwagi, zapukałam do biura Paxtona. Nie widziałam go od śniadania. Niepewna jego nastroju, zawahałam się, po czym delikatnie zastukałam w drzwi. – Tak? – W porządku, to nie brzmiało źle, przynajmniej nie był to głos pełen nienawiści. – Co tam? Brzmiał, jakby był rozkojarzony i nie chciał, by mu przeszkadzano. Pchnęłam drzwi i weszłam do biura. Nie zajmował się pracą. Zamiast tego, jego uwagę przykuła aktualna prognoza pogody. Paxton zmarszczył brwi i trzymał palec w górze, dając mi do zrozumienia, że mam poczekać, aż wysłucha prognozy nadchodzącego chaosu. Gdy opuścił palec, spojrzał na mnie i kiwnął głową, odezwałam się. – Idę do sklepu po kilka rzeczy, zanim się zacznie. – Nie byłaś w sklepie kilka dni temu? – Tak, ale jeśli wysiądzie zasilanie, to w sklepie nie będzie mleka. Zapomniałam ostatnio kupić. Lepiej wezmę też bańkę wody. Czy agregat jest gotowy? – Agregat to nie twoja działka. Ale mleko już tak. Jesteś taka nieodpowiedzialna – powiedział Paxton, wzdychając ciężko z grymasem niezadowolenia na twarzy. – Powiedz mi jaka matka zapomina mleka? Masz na głowie tylko dwie rzeczy – córki i dom – wstał i przeszedł przez pokój, stając na przedzie biurka, na którym przysiadł, posyłając mi protekcjonalne spojrzenie. Chciałam żeby tak było. Dom i dwie małe dziewczynki to zdecydowanie więcej niż dwie rzeczy na głowie. Gdyby przyszedł do domu i powiedział, że zapisał córki na jeszcze jedne zajęcia dodatkowe, to chyba bym go zabiła. Nie musiałam mu przypominać o tym, czym się zajmuję. Nie żebym w ogóle mogła to zrobić. Pewnie nie dałby mi nawet dojść do słowa. Poza tym, średnio mnie to obchodziło. Kochałam swoją pracę. Byłam dumna ze swojego domu i rodziny i z tego, że wszystko działa jak w zegarku – dokładnie tak, jak chciał Paxton. Nie omieszkałam mu jednak przypomnieć dlaczego nie kupiłam wszystkiego, czego potrzebowałam. – Tego dnia Rowan użądliła pszczoła. Śpieszyłyśmy się. Paxton skrzyżował nogi na wysokości kostek i potarł brodę w zamyśleniu. – A tak, prawda. To było wtedy, gdy pozwoliłaś, by użądliła ją pszczoła. Wytrzymałam jego spojrzenie, ponieważ musiałam. Tak samo jak nie odzywałam się, dopóki on tego nie zrobił. Tego również nie zamierzałam komentować. Nieważne, co bym odpowiedziała, i tak byłoby źle. Pszczoła była w samochodzie. Przecież nie kazałam własnej córce na nią nadepnąć. Rowan uderzyła pszczołę, która wylądowała na siedzeniu między jej nogami i użądliła ją – zaraz nad kolanem. – Nie bierz dziewcząt. – Dlaczego? Obiecałam Rowan, że pójdziemy do parku. – Idź do sklepu i szybko wracaj. Jeśli cyklon będzie dalej szedł w naszą stronę, przeniesiemy się w głąb lądu. Znajdziemy sobie jakiś hotel. Nie bierz dziewcząt. Mają za domem plac zabaw, który im zbudowałem. Tam się pobawią. Masz godzinę – nakazał Paxton, utrzymując ze mą kontakt wzrokowy i przekazując mi informacje krótkimi zdaniami, jakbym miała pięć lat. Uniósł palec, posłał mi surowe spojrzenie i czekał na odpowiedź. – Tak, w porządku – stchórzyłam i opuściłam wzrok. – Zamknij za sobą drzwi – pożegnał mnie szorstko. Opuścił głowę, odprawiając mnie. Posłuchałam go i, wydając ciche westchnięcie, opuściłam biuro. – A Jake powiedział, że Rowan to imię dla chłopca – poskarżyła się Rowan, gdy weszłam do salonu. Uniosłam wysoko brwi, zastanawiając się skąd jej się to nagle wzięło. Jej uwaga przeniosła się z telewizora na pudełko kredek. Nie miałam pojęcia dlaczego to powiedziała. Ostatni raz widziała się z Jakiem na lekcji tańca dwa dni temu. Usiadłam obok niej na kanapie i spojrzałam na program w telewizji dla przedszkolaków. – Tak? Jake nie ma racji. Rowan jest królową zaczarowanej krainy. W idealnym, równoległym wszechświecie. – A gdzie to jest? – Tutaj – mrugnęłam do niej, palcem delikatnie dotykając jej mostka na wysokości serca. – To właśnie tam nikt nigdy nie choruje, wszyscy są szczęśliwi i kochają się bezgranicznie. – A ja jestem królową? – spytała Rowan z diabelskim uśmieszkiem na twarzy. – A ja? Ja też? – chciała wiedzieć Ofelia. – Oczywiście. Obie jesteście moimi małymi królowymi – złapałam torebkę i parasolkę. – Muszę lecieć. Chcę zdążyć zanim zacznie padać. Niedługo będę. Rowan ześlizgnęła się z kanapy, nie chcąc zostawać w tyle. – Mówiłaś, że będę mogła pójść. – Wiem, ale chcę zdążyć przed burzą. Kupię ci coś. – Odpaliłem dla ciebie samochód. Chodź Rowan, znajdziemy coś dobrego do jedzenia – powiedział Paxton, stając w drzwiach. Był to subtelny sposób powiedzenia mi, że sprawdził kilometraż przebiegu w aucie. Wstałam i podziękowałam mu. – Idę z mamą – nalegała Rowan, wciskając swoją drobną dłoń w moją.

Termin: 60 dzień
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Dzień dobry. Jestem zainteresowany wykonaniem tłumaczenia i współpracą. Na adres [e-mail ukryty] prosiłbym o podesłanie maila, na który mógłbym wysłać tłumaczenie powyższego fragmentu.

Termin: 80 dzień
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Jestem tlumaczem od 30 lat, w tym takze literatury. Moj mail to [e-mail ukryty]

Termin: do ustalenia
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Dzień dobry, jestem autorką pięciu przekładów książkowych, w tym czterech opublikowanych w Wydawnictwie Uniwersytetu Jagiellońskiego. Chętnie podejmę z Państwem współpracę. Bardzo proszę o podanie adresu, gdzie mogłabym wysłać przetłumaczoną próbkę. Na przekład trzystustronicowej książki potrzebowałabym od półtora miesiąca do dwóch miesięcy. Stawki są do negocjacji.

Termin: do ustalenia
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Dzień dobry, prosiłabym o podanie maila na który można wysłać próbkę oraz szczegóły oferty. Mój mail to: [e-mail ukryty]

Termin: do ustalenia
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

proszę o mail, na który można wysłać próbkę, resztę inf. podam w maili

Termin: do ustalenia
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Witam, Proszę o podanie adresu mailowego, na który można wysłać próbkę tłumaczenia.

Termin: do ustalenia
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Dzień dobry, proszę o padanie maila, na który można przesłać próbkę tłumaczenia.

Termin: do ustalenia
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Szanowni Państwo, bardzo chętnie nawiążę z Państwem współpracę. Na swoim koncie mam kilka przetłumaczonych pozycji tzw. literatury kobiecej dla Wydawnictwa Amber (linki: http://www.wydawnictwoamber.pl/kategorie/beletrystyka/erotyka/sex-god,p625518764, http://www.wydawnictwoamber.pl/kategorie/beletrystyka/erotyka/sex-machine,p609504631, http://www.wydawnictwoamber.pl/kategorie/beletrystyka/literatura-obyczajowa/nasze-olsnienie,p856600878, http://www.wydawnictwoamber.pl/kategorie/beletrystyka/literatura-obyczajowa/az-milosc-nas-uniesie,p2083633607). Proszę o kontakt w sprawie adresu mailowego, na który ma być wysłana próbka.

Termin: do ustalenia
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Szanowni Państwo, z przyjemnością podejmę się zlecenia i prześlę tłumaczenie tekstu próbnego. Prosiłabym o podanie adresu mailowego, na który będę mogła przesłać również inne informacje o swoim doświadczeniu. Prosiłabym o kontakt: [e-mail ukryty]

Termin: do ustalenia
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Jestem zainteresowana podanym przez Państwo zleceniem. Proszę o podanie adresu mailowego, na który powinnam wysłać próbkę tłumaczenia. Mój adres mailowy: [e-mail ukryty] Pozdrawiam

Termin: 30 dni
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Dzień dobry. chętnie podejmę się współpracy. Jestem aktywnym tłumaczem, wykonuję zlecenia dla amerykańskiej firmy tłumaczeniowej. podana stawka za stronę, jest stawką brutto. Chciałabym pracować na umowę o dzieło/zlecenie. Czas na przetłumaczenie 300 stronicowej książki to od 45 do 60 dni. Proszę o podanie adresu, na który powinnam przesłać próbkę tłumaczenia w moim wykonaniu.

Termin: 45 dni
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Dzień dobry, uprzejmie proszę o podanie adresu e-mail, na który mogę wysłać gotową próbkę. Mój adres to: [e-mail ukryty]

Termin: 2 dni
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Dzień dobry, bardzo chętnie podejmę się współpracy. Na przetłumaczenie 300 stron książki potrzebowałabym między półtorej do dwóch miesięcy. Zaproponowana stawka jest ceną netto (wystawiam faktury VAT). Proszę o kontakt na adres [e-mail ukryty] i podanie adresu, na jaki mogłabym przesłać próbkę tłumaczenia. Pozdrawiam serdecznie

Termin: 60 dzień
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Dzień dobry, chętnie podejmę się współpracy. Specjalizuję się w tłumaczeniach literatury, więc świetnie odnajdę się pracując dla Państwa. Oto próbka mojego tłumaczenia: W pokoju zaległa ciemność, kiedy ciężkie chmury zawisły nad okolicą. „Zanosi się teraz na burzę?” zapytała Rowan, dołączywszy do mnie przy oknie. Uśmiechnęłam się do niej i przesunęłam ręką po jej długich włosach. Moja dłoń spoczęła na jej plecach, przykrywając je całkowicie, kiedy wpatrywałyśmy się w niebo, którego wcześniejszy błękit zniknął, zastąpiony przez zimną, antracytową szarość. „Wkrótce. Jesteście przygotowani na wypadek braku prądu?” Dzika energia burzy wyłoniła się przed nami, śląc podmuch powietrza pachnącego deszczem oraz ukłucie lęku wzdłuż mojego kręgosłupa. „Nie lubię burzy.” „Ja lubię”, wtrąciła Ophelia, wciskając swoje drobne ciałko pomiędzy swoją siostrę a mnie. Ona też chciała zobaczyć burzę. „Żartujesz? To super zabawa,” skłamałam. Ja też tego nie znosiłam. Odkąd byłam małą dziewczynką. Rowan czuła tak samo. Ophelia ułożyła dłoń nad brwiami, jakby słońce jasno świeciło. W stronę słońca ukrytego gdzieś pomiędzy ciemnymi słońcami. Zagryzłam wargi, powstrzymując się od śmiechu. „Nie widzę burzy. Gdzie ona jest?” „Mogę spać w twoim łóżku?” zapytała Rowan z lękiem w swoich kryształowo niebieskich oczach. Rowan spojrzała w górę czekając na odpowiedź, a ja uśmiechnęłam się do niej, odgarniając lok jej blond włosów na bok. „Ja mówiłam pierwsza, Rowan,” powiedziała Ophelia gniewnie i szturchnęła ją. „Hej, przestań. Zobaczymy, Rowan. Pobiegnijmy do sklepu i weźmy kilka rzeczy. Tak na wszelki wypadek. Może zatrzymamy się na chwilę w parku. Idę powiedzieć tacie, że wychodzimy. Sprzątnijcie swoje kredki. Jedna jest też pod sofą,” powiedziałam, kiwając głową w stronę stolika kawowego. Skierowałam jej uwagę na siostrę, nakazując jej pomoc przy tym bałaganie. „Ophelio, pomóż zbierać kredki.” Ophelia wykonała przewrót na sofie, zapewniając mi, do góry nogami, że nie miała z tym nic wspólnego. „Ja tego nie zrobiłam. To Rowan wysypała je wszystkie.” Rowan sprzeciwiła się gwałtownie. Mocna postawa, przekrzywione biodro i w ogóle. „Wcale nie. To ty to zrobiłaś, kiedy szukałaś zielonej. Kłamiesz. Ona kłamie, Mamo.” Wyszłam z bawialni ze srogim spojrzeniem, z wyprostowanym palcem skierowanym od jednej do drugiej. Przypomniałam im gestem w stronę drzwi, że ich tata jest w domu. To uciszyło kłótnię. Paxton pracował tego dnia w domu, dając swojej ekipie wolne popołudnie, żeby przygotować się na nadchodzącą pogodę. Barwione okno na końcu korytarza niewiele dało, żeby ukryć nadciągające warunki pogodowe. Nie wyglądało na to, żeby tropikalny sztorm miał nas ominąć. Ostatnio, kiedy sprawdzałam, wirujący czerwony okrąg w telewizji celował śmiertelnym uderzeniem w nas. Modliłam się, żeby to była pomyłka. Meteorolog zawsze się mylił. Może to skręci w ostatniej chwili. Z głębokim wdechem odwagi, zapukałam do drzwi biura Paxtona. Nie widziałam go od śniadania. Niepewna jego nastroju, zawahałam się, a następnie zapukałam delikatnie. „Tak?” Ok, to nie brzmiało najgorzej; przynajmniej nie było to nienawistne „Czego?” Jego głos brzmiał na nieobecny, jakby nie chciał, żeby mu przeszkadzano. Popchnęłam drzwi i weszłam do gabinetu. To nie praca go zajmowała. Zamiast tego, aktualne dane odnośnie pogody skupiały jego uwagę. Brwi Paxtona ściągnięte, jeden palec w powietrzu, sugerując, że powinnam zaczekać, kiedy on słuchał o dramacie ukrytym za chaosem. Kiedy tylko opuścił palec i spojrzał na mnie ze skinieniem głowy, przemówiłam. „Zamierzam pobiec do sklepu po kilka rzeczy, zanim to zbliży się do lądu.” „Nie byłaś już przypadkiem w sklepie kilka dni temu?” „Tak, ale jeśli stracimy zasilanie, w sklepie natychmiast zabraknie mleka. Zapomniałam mleka – i najlepiej wezmę też skrzynkę wody. Czy generator jest przygotowany do działania?” „Generator nie jest twoją działką. Mleko jednakże jest. Jesteś taka nieodpowiedzialna,” Paxton powiedział z ciężkim westchnieniem i zmarszczonymi brwiami. „Powiedz mi… Jak matka może zapomnieć o mleku? Masz tylko dwie rzeczy, o które musisz się zatroszczyć. Dwie małe dziewczynki i dom.” Wstał i podszedł na przód swojego biurka, gdzie posadził tyłek, z protekcjonalnym spojrzeniem na mnie. Chciałabym, żeby tak było. Dom i dwie małe dziewczynki oznaczały znacznie więcej, niż dwie rzeczy, o które należało się troszczyć. Gdyby przyszedł do domu i powiedział mi, że zapisał dziewczynki na jeszcze jedne zajęcia, zabiłabym go. Nie musiałam przypominać mu o tym, co tu robiłam. Nie to, że w ogóle mogłam. On po prostu kazał by mi się zamknąć. Poza tym tak naprawdę nie obchodziło mnie to. Kochałam swoją pracę.

Termin: 45 dni
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Witam, wysyłam tłumaczenie fragmentu przesłanego na e-tlumacze.net. Chętnie nawiążę z Państwem współpracę. Proponuję ww. kwotę netto za str. obl., ale jestem otwarta na Państwa propozycje. Wystawiam fv vat, ale mogę też pracować w ramach umowy o dzieło. Przetłumaczenie 300-str. książki zajęłoby mi ok. 3-4 miesięcy. Wysłałam też to tłumaczenie w zał. na fb. Pozdrawiam serdecznie, K.S.-N. Niebo w okolicy spowiło się ciężkimi chmurami i w pokoju zapadł zmrok. „Czy zanosi się na burzę?” - zapytała Rowan, podchodząc do mnie do okna. Uśmiechnęłam się do niej i pogładziłam ją po jej długich włosach. Moja dłoń spoczęła na jej plecach, zakrywając je całkowicie, kiedy tak stałyśmy zapatrzone w niebo, którego kolor z jasnoniebieskiego zmienił się na zimną barwę węgla i stali. "Niebawem pewnie tak. Czy jesteście przygotowane w razie awarii prądu? ” Dzika energia burzy wisiała w powietrzu, przesycając je zapachem deszczu i sprawiając, że drżałam z przerażenia. – Nie lubię burz. – Ja lubię – Ofelia wtrąciła się, wciskając swoje małe ciałko pomiędzy swoją siostrę a mnie. Też chciała zobaczyć burzę. – Żartujesz? Są fajne – skłamałam. Też ich nienawidziłam. Miałam tak, od kiedy byłam małą dziewczynką. Podobnie jak Rowan. Ofelia przyłożyła rękę do czoła, jakby świeciło słońce. W stronę słońca, które ukrywało się gdzieś za ciemnymi chmurami. Zacisnęłam wargi między zębami, próbując się nie roześmiać. – Nic nie widzę. Gdzie jest ta burza? – Mogę spać w twoim łóżku? - zapytała Rowan, niepokój krył się w jej krystalicznie niebieskich oczach. Rowan czekała na odpowiedź. Uśmiechnęłam się szeroko, odsuwając na bok kosmyk jej blond włosów. – Rowan, byłam pierwsza – fuknęła Ofelia, popychając siostrę. – Hej, przestańcie. Zobaczymy, Rowan. Chodźmy do sklepu kupić parę rzeczy. Tak na wszelki wypadek. Może nawet zatrzymamy się w parku na chwilę. Pójdę powiedzieć tatusiowi, że wychodzimy. A ty posprzątasz swoje kredki. Jedna jest nawet pod kanapą - powiedziałam, kiwając głową w stronę stolika do kawy. Zwróciłam się do jej siostry, każąc jej pomóc w sprzątaniu bałaganu. – Ofelia, pomóż pozbierać kredki. Ofelia zrobiła salto nad kanapą i będąc do góry nogami, zapewniła mnie, że nie ma z tym nic wspólnego. – Nie ja to zrobiłam. To Rowan rozrzuciła je wszystkie. Rowan zaczęła dramatycznie się skarżyć. Bezpośrednia postawa, uniesione biodro i tym podobne. – Wcale, że nie. Ty to zrobiłaś, gdy szukałaś zielonej kredki. Kłamiesz. Ona kłamie, mamo. Wyszłam z pokoju dziennego z surowym spojrzeniem, wskazując placem raz na jedną, raz na drugą. Wykonałam gest w stronę drzwi, przypominając im, że ich ojciec był w domu. To uspokoiło sprzeczkę. Tamtego dnia Paxton pracował w domu. Dał swojemu zespołowi wolne popołudnie, aby przygotować się na nadchodzącą pogodę. Przyciemnione szkło na końcu korytarza nie zdołało ukryć pogody, jaka nam zagrażała. Wyglądało na to, że tropikalna burza nas nie ominie. Ostatnim razem, jak spojrzałam, wirujące czerwone kółko na telewizorze skierowane było wprost na nas. Modliłam się, żeby to okazało się pomyłką. Prezenter prognozy pogody zawsze się mylił. Może to zmieni się w ostatniej chwili. Biorąc głęboki oddech, który dodał mi odwagi, zapukałam do drzwi biura Paxtona. Nie widziałam go od śniadania. Niepewna jego nastroju, zawahałam się i dotknęłam go lekko. – Tak? – W porządku, nie zabrzmiało to najgorzej; przynajmniej nie było to wrogie: „Co?”. Jego ton brzmiał, jakby był rozkojarzony. Pewnie nie chciał, żeby ktoś mu przeszkadzał. Otworzyłam drzwi i weszłam do gabinetu. Nie zajmował się pracą. Był bardziej skupiony na najnowszych informacjach o pogodzie. Paxton zmarszczył czoło i z jednym palcem w górze zasygnalizował, że powinnam poczekać, dopóki nie skończy słuchać o dramacie za tym całym chaosem. Gdy tylko opuścił palec, spojrzał się na mnie i skinął głową, odezwałam się: – Idę do sklepu po parę rzeczy, zanim huragan uderzy w ląd. – A czy nie robiłaś przypadkiem zakupów kilka dni temu? – Tak, ale jeśli nie będzie prądu, w sklepie zabraknie mleka w ciągu jednego dnia. Zapomniałam o nim. I dobrze byłoby wziąć jeszcze wziąć skrzynkę wody. Czy prądnica już jest gotowa? – Ona nie jest na twojej głowie. Jednak mleko już tak. Jesteś taka nieodpowiedzialna – rzekł, wzdychając ciężko i marszcząc brwi. - Powiedz mi... Jak matka może zapomnieć o mleku? Masz tylko dwie rzeczy, o które musisz dbać. Dwie małe dziewczynki i dom. - Wstał i podszedł do przodu biurka, gdzie oparł swój tyłek. Posłał mi protekcjonalne spojrzenie. Chciałabym, żeby tak było. Było wiele więcej rzeczy, o które musiałam dbać, niż dom i dwie dziewczynki. Gdyby wrócił do domu i oznajmił, że zapisał je na jeszcze jedne zajęcia, mogłabym go zabić. Nie musiałam mu przypominać, co robiłam. Nie, żebym i tak mogła. Po prostu kazałby mi się zamknąć. Poza tym naprawdę mi to nie przeszkadzało. Kochałam moją pracę. Byłam dumna z mojego domu i mojej rodziny, dzięki czemu wszystko działało sprawnie, tak jak lubił Paxton. Przypomniałam mu jednak, dlaczego nie kupiłam wszystkiego, czego potrzebowałam. – To było w ten dzień, kiedy Rowan została użądlona przez pszczołę. Ona płakała, a ja się spieszyłam. Paxton skrzyżował kostki i potarł podbródek, rozmyślając głęboko. – No tak. To było w ten dzień, w którym pozwoliłaś, aby użądliła ją pszczoła. Wytrzymałam jego spojrzenie, ponieważ musiałam. Tak jak nie odzywałam się, dopóki on nie zaczął rozmowy. Nie miałam zamiaru komentować tego. Nie ważne, co powiedziałam, zawsze byłaby to zła odpowiedź. Pszczoła była w samochodzie. To nie tak, że powiedziałam Rowan, żeby na nią nadepnęła. Pacnęła ją, a ta wylądowała między jej nogami, gdzie ją ugryzła. Tuż nad jej kolanem. – Nie bierz dziewczyn. – Czemu? Obiecałam Rowan, że pójdziemy do parku. – Idź do sklepu i wróć. Jeśli ta burza będzie nadal nadciągała, pojedziemy w głąb lądu. Zatrzymamy się gdzieś w hotelu. Nie bierz dziewczyn. Z tyłu jest plac zabaw, który zbudowałem. Mogą się tam pobawić. Jedna godzina – rozkazał Paxton, mierząc mnie wzrokiem. Mówił do mnie w krótkich zdaniach, jakbym miała pięć lat. Z jednym palcem w górze, rzucił mi surowe spojrzenie i czekał na odpowiedź. – Dobrze. Może być. - Skuliłam się i wbiłam wzrok w podłogę. – Zamknij drzwi po drodze – polecił mi, szorstko żegnając się. Opuścił głowę, odprawiając mnie. Posłuchałam go. Po krótkim wydechu, opuściłam jego biuro. – Jake powiedział, że Rowan to męskie imię – oświadczyła Rowan niespodziewanie, gdy weszłam do salonu. Uniosłam wysoko brwi, zastanawiając się, skąd się to wzięło. Jej uwaga przeniosła się z telewizora na pudełko kredek. Nie miałam pojęcia, dlaczego to powiedziała. Nie widziała się z Jake’em od lekcji tańca dwa dni temu. Usiadłam obok niej na kanapie i wpatrywałam się w lecący program dla dzieci w wieku przedszkolnym. – Naprawdę tak powiedział? Cóż, to nie prawda. Rowan jest królową zaczarowanej krainy. W idealnym świecie, istniejącym równolegle do naszego. – Gdzie to jest? – Tutaj. - Mrugnęłam do niej, dotykając lekko jej serca. – To tam, gdzie ludzie nigdy nie chorują, zawsze są szczęśliwi i kochają się z całego serca – A ja jestem królową? - zapytała, uśmiechając się figlarnie. – Ja też? - Ofelia chciała wiedzieć. – Tak, oczywiście. Obie jesteście moimi małymi królowymi. – Wzięłam swoją torebkę i parasol. - Dobrze. Idę już, zanim zacznie padać. Niedługo wrócę. Rowan zsunęła się z kanapy, nie zostając w tyle. – Powiedziałaś, że pójdziemy razem. – Wiem, ale chcę wrócić przed burzą. Kupię ci coś. – Odpaliłem samochód. Rowan, chodźmy coś przekąsić– oznajmił Paxton, stojąc w progu. To był jego subtelny sposób mówienia mi, że sprawdził przebieg na moim liczniku. Wstałam i podziękowałam mu. - Idę z mamusią – nalegała Rowan. Jej mała dłoń wślizgnęła się w moją.

Termin: 3 dni
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Dzień dobry, bardzo proszę o podanie maila na którego mogłabym wysłać swoje próbne tłumaczenie, lub o kontakt na [e-mail ukryty]

Termin: do ustalenia
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Moja oferta to 10 zł / 1000 znaków. Fragment tekstu próbnego: Pokój wypełnił się mrokiem gdyż ciężkie ciemne chmury zaległy nad okolicą. „Czy teraz będzie burza? - spytała Rowan gdy podeszła do mnie do okna. Uśmiechnęłam się do niej i przeczesałam jej długie włosy. Moja dłoń spoczęła na jej placach przylegając do nich całkowicie gdy patrzyliśmy w niebo, wcześniejszy błękit zniknął zostając zastąpiony zimną grafitową szarością. „Już wkrótce. Czy jesteście gotowi na wypadek gdybyśmy stracili naszą moc?” Dzika energia burzy ukazała się przed nami, śląc powietrze pachnące deszczem i dreszcz obawy przenikający do kręgosłupa. „Nie lubię kiedy jest burza”. „A ja lubię” wtrąciła Ofelia, jej drobne ciało wcisnęło się pomiędzy jej siostrę i mnie. Ona także chciała zobaczyć burzę. „Żartujesz sobie? To zabawne” skłamałam. Też tego nienawidziłam. Odkąd byłam małą dziewczynką. Rowan przechodziła przez to samo. Ofelia przysłoniła czoło jedną ręką jak gdyby słońce jasno świeciło. Wzniosła oczy aż do słońca ukrytego gdzieś pomiędzy ciemnymi chmurami. Wessałam moje wargi pomiędzy zęby by powstrzymać śmiech. „Nie widzę tego. Gdzie ta burza?” „Czy mogę spać w twoim łóżku?” spytała Rowan z niepokojem w jej krystalicznie niebieskich oczach. Rowan spojrzała w górę oczekując na odpowiedź a ja uśmiechnęłam się do niej odgarniając kosmyk jej blond włosów.

Termin: 10 dni
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Dzień dobry, chętnie podejmiemy się realizacji zlecenia. Tłumaczymy i piszemy teksty w 80 językach! Wystawiamy faktury. Działamy 24h na dobę 7 dni w tygodniu. Dostosowujemy się do budżetu Klienta. Nasz zespół składa się z doświadczonych tłumaczy specjalizujących się w różnych dziedzinach, inżynierów z wykształceniem lingwistycznym i nauczycieli akademickich. Jesteśmy profesjonalistami i pasjonatami. Tłumaczymy ekspresowo ( 100 stron dziennie). Zajmujemy się także pisaniem tekstów- copywritingiem i działaniami marketingowymi, SEO. Z opinii Klientów wynika, że jesteśmy nawet o połowę tańsi od konkurencji. KOSZT 1 STRONY ROZLICZENIOWEJ (tłumaczenie zwykłe standardowe) TO TYLKO 15-20zł brutto. Próbne teksty i tłumaczenia wraz z opiniami naszych Klientów zamieszczamy na naszej stronie internetowej w zakładce "Próbki". Zapraszamy do współpracy! Biuro Tłumaczeń i Copywritingu 24h www.tanietlumaczenia24h.simplesite.com e-mail: [e-mail ukryty] tel:792 18 22 26

Termin: 1 dni
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Proszę o adres e-mail do wysyłki próbki tłumaczenia książki. Pozdrawiam

Termin: do ustalenia
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Przesyłam tłumaczenie próbki tekstu. W przypadku zainteresowania proszę o kontakt na adres [e-mail ukryty]. Czas na przetłumaczenie 300-stronicowej książki wynosi ok. 2 miesięcy. Preferowałbym umowę o dzieło. A oto podana próbka tłumaczenia. Kiedy ciężkie chmury zasnuły okolicę, w pokoju zaległa ciemność „Czy będzie grzmieć?” zapytała Rowan, przyłączając się do mnie wspólnie patrząc przez okno. Uśmiechnęłam się do niej i przejechałam ręką po jej długich włosach. Moja dłoń spoczywała na jej plecach, przykrywając je całkowicie, kiedy patrzyłyśmy się w niebo, na którym zniknął wcześniejszy błękit i został zastąpiony zimną, grafitową szarością. „Chyba wkrótce. Czy wszystkie jesteście przygotowane na wypadek, kiedy zabraknie prądu?” Nieujarzmiona moc burzy zamajaczyła przed nami, wysyłając pęd pachnącego deszczem powietrza oraz ciarki po moich plecach. „Nie lubię, kiedy jest burza” „A ja lubię”. Przerwała Ofelia, jej małe ciałko wskoczyło między jej siostrę a mnie. Ona również chciała zobaczyć burzę. „Czy żartujesz? Burza jest super”. Kłamałam. Nienawidziłam burzy z piorunami. Nienawidziłam od momentu, kiedy byłam małą dziewczynką. Rowan była tego samego zdania. Ofelia ułożyła rękę nad brwiami, jakby raziło ją słońce. Skierowała się w górę w kierunku słońca ukrytego gdzieś za ciemnymi chmurami. Wessałam usta między zęby, żeby powstrzymać się od śmiechu. ”Nie widzę jej. Gdzie ta burza?”. „Czy mogę spać w twoim łóżku”. Zapytała Rowan, widać było zmartwienie w jej kryształowo-niebieskich oczach. Rowan szukała odpowiedzi, a ja uśmiechnęłam się do niej, odgarniając kosmyk jej blond włosów. „Ja teraz mówię, Rowan”. Powiedziała Ofelia ze złością popychając siostrę „Hej, przestańcie. Zobaczymy, Rowan. Pobiegnijmy do sklepu oraz kupmy sobie kilka rzeczy. Tak na wszelki wypadek. Być może zatrzymamy się na chwilę w parku. Zamierzam powiedzieć tacie, że wychodzimy. Poskładaj kredki. Jedna z nich znajduje się pod sofą”. Powiedziałam to, kiwając głową w kierunku stolika z kawą. Zwróciłam uwagę w kierunku jej siostry, każąc pomóc jej poskładać bałagan „Ofelia, pomóż siostrze poskładać kredki.” Ofelia zrobiła fikołka nad kanapą, zapewniając mnie z góry, że nie ma z tym nic wspólnego. „To nie ja. To Rowan rozsypała je wszystkie.” Rowan dramatycznie zaprzeczyła. Mocno oburzona, wstrząsnęła biodrami i całym ciałem. „Nie zrobiłam tego. To byłaś ty, kiedy szukałaś zielonej kredki. Kłamiesz. To ona, mamo.” Wyszłam z pokoju z surowym spojrzeniem, palec wskazujący był skierowany jeden na drugi. Przypomniałam im przy pomocy gestu w stronę drzwi, że ojciec jest w domu. To ukróciło kłótnię. Paxton pracował w domu tego dnia, dając załodze wolne popołudnie, aby mogła przygotować się na nadchodzącą pogodę. Cieniowane szkło na końcu hallu nie uczyniło zbyt wiele, żeby ukryć nadciągające warunki atmosferyczne. Nie wyglądało, jakby cyklon tropikalny miał nas ominąć. Ostatni raz, gdy spoglądałam na prognozę pogody, wirujące czerwone koło w telewizji wskazywało na śmiertelne uderzenie w naszą stronę. Modliłam się, żeby się zmieniło. Prezenter pogody zawsze się mylił. Być może pogoda się zmieni w ostatniej chwili. Biorąc głęboki wdech, by dodać sobie odwagi, zapukałam do drzwi biura Paxtona. Nie widziałam go od śniadania. Nie byłam pewna jego nastroju, zawahałam się i potem zastukałam delikatnie. „Tak?” Okej, to nie brzmiało tak źle; przynajmniej, to nie było nienawistne „Co?”. Jego głos brzmiał, jakby był lekko rozkojarzony, jakby nie chciał, żeby ktokolwiek mu przeszkadzał. Otworzyłam drzwi delikatnie i wkroczyłam do biura. Nie był zajęty pracą. Zamiast tego, jego uwagę przyciągała aktualizacja prognozy pogody. Brwi Paxtona były zwrócone do środka, wskazując na to, że powinnam czekać, podczas gdy on słuchał dramatycznych wieści znajdujących się za chaosem. Tak szybko, jak poruszył swój palec, kiedy spojrzał na mnie kiwając. Przemówiłam. „Zamierzam pojechać do sklepu po kilka rzeczy, zanim ziemia się osunie.” „Czyż nie byłaś w sklepie kilka dni temu?” „Tak, ale jeśli zabraknie prądu, w sklepie wykupią całe mleko. Zapomniałam mleka – i lepiej wezmę też trochę wody. Czy można uruchomić generator prądu?.” - Generator nie jest twoją działką. Mleko jednak jest. Jesteś taka nieodpowiedzialna.” Odpowiedział mi Paxton ciężkim wzrokiem, marszcząc brwi. „Powiedz mi… Jak może matka zapomnieć mleka? Masz tylko dwie rzeczy, o które musisz się martwić. Dwie małe dziewczynki i dom”. On wstał, troszeczkę rozprostowując kości, protekcjonalnie spoglądając na mnie. Chciałabym, żeby tak było. Dom i dwie małe dziewczynki oznaczały więcej niż dwie rzeczy do troski o nie. Momenty, w których on przychodził do domu oraz mówił mi, że zapisał dziewczynki na dodatkowe zajęcia, wtedy byłam o mało co chętna go zabić. Nie potrzebowałam przypominać mu tego, co tutaj robiłam. Nie, że w ogóle nie mogłam. On po prostu mógł sprawić, że się zamykałam. Poza tym, wcale na to nie zważałam. Uwielbiałam moją pracę. Zarządzanie domem oraz utrzymywanie różnych spraw dokładnie w takim porządku, jak Paxton lubił, napełniało mnie dumą w mojej rodzinie. Wypominałam mu, jednakże momenty, gdy nie dostawałam wszystkiego, czego potrzebowałam. „To był dzień, kiedy Rowan została użądlona przez pszczołę. Płakała. Śpieszyłam się”. Paxton skrzyżował ramiona i podbródek na znak głębokiego zamyślenia. „O tak, to był dzień kiedy pozwoliłaś, by ją użądliła pszczoła.” Spróbowałam wytrzymać jego spojrzenie, ponieważ musiałam. Podobnie jak nie odpowiadałam, dopóki on nie przemówił. Nie byłam w stanie skomentować tej sprawy. Obojętnie, co bym nie powiedziała, byłaby to zła odpowiedź. Pszczoła była w samochodzie. To nie było tak, że jej powiedziałam, by nadepnęła na pszczołę. Ona by ją pacnęła, a pszczoła wylądowałaby właśnie między nogami, tam gdzie ją użądliła. Dokładnie nad kolanem. „Nie zabieraj dziewczyn.” „ Dlaczego? Obiecałam Rowan, że pójdziemy do parku”. „Idź do sklepu i zaraz wracaj. Jeśli przyjdzie cyklon, o którym mówią, pojedziemy w głąb wyspy. Wynajmiemy gdzieś hotel. Nie zabieraj ze sobą dziewczynek. Z tyłu jest plac zabaw, który dla nich zbudowałem. Mogą się pobawić tu na zewnątrz. Przez godzinę”. Paxton zarządził, trzymając mnie mocno oraz przemawiając do mnie w krótkich zdaniach jakbym miała pięć lat. Trzymając palec w powietrzu, obrzucił mnie surowym spojrzeniem oraz skierował moje spojrzenie na podłogę. „Zamknij drzwi, wychodząc” Powiedział to, obcesowo mówiąc do widzenia. Skinął głową, pozwalając mi odejść. Zgodziłam się, oddychając łagodnie i opuściłam jego biuro. „Jake powiedział, że Rowan to imię chłopca”. Rowan pojawiła się nagle, gdy weszłam do pokoju. Moje powieki były skierowane na sufit, zastanawiając się, skąd ona się wzięła. Jej uwaga przeskoczyła z telewizji na pudełko z kredkami. Nie miałam pomysłu, dlaczego ona tak powiedziała. Nawet nie widziała Jake’a od lekcji tańca dwa dni temu. Siedziałam za nią na kanapie i patrzyłam się na program dla przedszkolaków w telewizji. „On tak powiedział? Na pewno nie. Rowan jest królową zaczarowanej krainy. W idealnym równoległym świecie” „Gdzie to jest?” „Tutaj”. Skinęłam na nią, moje palce łagodnie dotknęły jej mostka. „To tu, gdzie ludzie nigdy nie chorują, są zawsze szczęśliwi i kochają się z całych sił.” „Czy ja jestem królową?”. Zapytała Rowan z figlarnym uśmiechem. „A ja, czy też?” Ofelia chciała wiedzieć. „Tak, na pewno. Obie jesteście moimi małymi królowymi”. Wzięłam portmonetkę oraz parasolkę. „Ale teraz, zamierzam pojechać, zanim deszcz zacznie padać. Wkrótce wrócę.” Nie zabieraj dziewczyn. One mogą bawić się na zewnątrz. Jedną godzinę. Rowan zeskoczyła z kanapy, nie chciała żeby ktoś ją pominął. „Powiedziałaś, że mogę pojechać z tobą” „Tak, ale chcę wrócić, zanim zacznie padać. Przywiozę wam coś”. „Uruchomiłem twój samochód. Chodź, skoczymy coś zjeść, Rowan.” Powiedział Paxton od drzwi. Był to delikatny sposób, by powiedzieć, że sprawdził stan mojego licznika. Wstałam i podziękowałam mu. „Jadę z mamą”. Uparła się Rowan, trzymając mnie za rękę.

Termin: 60 dzień
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Szanowni Państwo, chętnie podejmę współpracę z Państwa wydawnictwem. Jestem tłumaczem języka angielskiego i hiszpańskiego z ponad 10-letnim doświadczeniem. W ubiegłym roku przetłumaczyłam dwie powieści, jedną na język polski, drugą na język angielski. Wystawiam faktury. Proszę o podanie adresu e-mail, na który będę mogła przesłać przetłumaczoną próbkę, nieco więcej szczegółów na temat mojej osoby oraz propozycję stawki i terminu wykonania tłumaczenia. Moje dane kontaktowe: [e-mail ukryty], 799-153-817. Z pozdrowieniami, Anna Standowicz-Chojnacka

Termin: 60 dzień
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Dzień dobry, kwota wyceny dotyczy ogólnie przyjętej normy strony rozliczeniowej, tj. 1800 znaków ze spacjami. Plik z próbką przesyłam na adres wydawnictwa z bazy e-ISBN - jeśli życzą sobie Państwo na inny adres, to proszę o wiadomość. Czas przetłumaczenia to 2-3 miesiące, zależnie od tego jak Państwo definiują stronę i ile planują poświęcić czasu na proces redakcji. Wszystkie te informacje prześlę również w wiadomości e-mail.

Termin: 75 dzień
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Dzień dobry, Proszę o kontakt mailowy, chciałabym wysłać Państwu próbne tłumaczenie. Mój adres: [e-mail ukryty]. Podana cena dotyczy, zgodnie z życzeniem, 1800 znaków bez spacji. Prowadzę działalność gospodarczą i mogę wystawiać faktury. Pozdrawiam.

Termin: 90 dzień
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy

Szanowni Państwo, bardzo interesuje mnie nawiązanie stałej współpracy z wydawnictwem publikującym beletrystykę. Posiadam wykształcenie wyższe na kierunku Filologia Angielska (Translatoryka), od 6 lat stale współpracuję z wydawnictwem AVT przy tłumaczeniu magazynów o szerokiej tematyce. Czas na wykonanie tłumaczenia szacuję na około 2 miesięcy. Poniżej wklejam próbkę: Ciężkie chmury zasnuły okoliczne niebo, a w pokoju zapadła ciemność. - Burza się zaczyna? - spytała Rowan, stając obok mnie przy oknie. Uśmiechnęłam się do niej i przeczesałam dłonią jej długie włosy. Moja dłoń spoczęła na jej plecach, w pełni je przykrywając, a my patrzyłyśmy w niebo, wcześniej tak błękitne, a teraz pociemniałe niczym zimny, szary węgiel. - Już niedługo. Jesteś przygotowana na wypadek, gdyby wyłączyli prąd? - dzika, burzowa energia spiętrzyła się przed nami, niosąc w powietrzu zapach deszczu i śląc ciarki podekscytowania po moich plecach. - Nie lubię burzy. - A ja lubię - wtrąciła Ofelia, wciskając się maleńkim ciałkiem między siostrę a mnie. Ona też chciała zobaczyć nawałnicę. - No coś ty. Przecież burza jest fajna - skłamałam. Ja też nienawidziłam takiej pogody, odkąd byłam małą dziewczynką. Rowan miała takie same odczucia. Ofelia osłoniła ręką wzrok, jak gdyby słońce ją raziło. Spojrzała gdzieś w stronę ukrytego za ciemnymi burzami słońca. Ja tymczasem przygryzłam od środka policzki, żeby powstrzymać się od śmiechu. - Nic nie widzę. Gdzie ta burza? - Mogę spać w twoim łóżku? - zapytała Rowan, a w jej krystalicznie błękitnych oczach czaił się niepokój. Zadarła głowę, wyczekując mojej reakcji, na co ja uśmiechnęłam się do niej szeroko, odgarniając na bok kosmyk jej blond włosów. - Ja mówiłam pierwsza - rozzłościła się Ofelia, popychając siostrę. - Hej, nie rób tak. Zobaczymy, Rowan. Chodźcie, pójdziemy do sklepu i kupimy parę rzeczy. Tak na wszelki wypadek. Może zatrzymamy się na chwilę w parku. Idę powiedzieć tacie, że wychodzimy, a wy posprzątajcie kredki. Aha, jedna wpadła pod kanapę - powiedziałam, wskazując głową na stolik do kawy. Zwróciłam się do jej siostry i kazałam jej pomóc w sprzątaniu bałaganu. - Ofelia, pomóż jej zbierać kredki. Ofelia fiknęła koziołka na kanapie i z pozycji do góry nogami zapewniła mnie, że nie miała z tym nic wspólnego: - To nie ja je porozrzucałam, tylko Rowan. Na to Rowan poskarżyła się dramatycznie, przybrawszy hardą pozę: - Wcale nie. To ty to zrobiłaś, jak szukałaś zielonej. Kłamiesz. Naprawdę kłamie, mamo. Wychodząc z salonu, obrzuciłam je surowym spojrzeniem i wycelowałam palcem od jednej siostry do drugiej. Gestem w stronę drzwi przypomniałam im, że ojciec jest w domu. To uciszyło kłótnię. Paxton cały dzień pracował w domu, a ekipie dał wolne popołudnie, by przygotowali się do nadchodzącej pogody. Witraż zdobiący kraniec przedpokoju nie zamaskował oznak zbliżającej się burzy. Wszystko wskazywało na to, że tropikalny sztorm jednak nas nie ominie. W ostatnich wiadomościach, jakie oglądałam, pokazywali, że groźny, czerwony okrąg zmierza wprost na nas. Modliłam się, by do tego nie doszło. Prognozy nigdy przecież się nie sprawdzały. Może w ostatniej chwili wszystko się odmieni. Wzięłam głęboki oddech, by dodać sobie otuchy, i zastukałam do drzwi gabinetu Paxtona. Od śniadania ani razu go nie widziałam. Ciężko było stwierdzić, jaki ma nastrój, dlatego lekko zapukałam dopiero po chwili wahania. - Tak? - W porządku, to nie brzmiało tak źle. Przynajmniej nie było to nienawistne „Czego chcesz?”. Z jego tonu wywnioskowałam, że coś go rozproszyło, jakby nie życzył sobie, by mu przeszkadzano. Otworzyłam drzwi i weszłam do gabinetu. To nie praca go zajęła. Zamiast tego skupiony był na najświeższych informacjach dotyczących warunków pogodowych. Paxton zmarszczył brwi i palcem wzniesionym w powietrze dał mi do zrozumienia, żebym nie przeszkadzała mu we wsłuchiwaniu się w dramat rozgrywający się za kulisami tego całego chaosu. Gdy tylko opuścił palec i spojrzał na mnie, kiwając głową, powiedziałam: - Idę do sklepu po parę rzeczy, zanim się zacznie. - Przecież byłaś chyba w sklepie kilka dni temu? - Tak, ale jeśli nie będzie prądu, wykupią mleko ze sklepu już po jednym dniu. A ja zapomniałam mleka... I dobrze by było też wziąć zgrzewkę wody. Prądnica jest przygotowana? - Prądnica to nie twój problem. W przeciwieństwie do mleka. Jesteś strasznie nieodpowiedzialna - powiedział Paxton, wzdychając ciężko i marszcząc brwi. - Wytłumacz mi coś... Jakim cudem matka zapomina o mleku? Masz na głowie tylko dwie rzeczy. Dwie córeczki i prowadzenie domu - wstał i podszedł do biurka, przysiadając na skraju, i obrzucił mnie pogardliwym spojrzeniem. Byłoby przyjemnie, gdyby taka była prawda. Prowadzenie domu i dwie córeczki oznaczały o wiele więcej, niż dwie sprawy do ogarnięcia. Jakby wrócił któregoś dnia do domu i oznajmił mi, że zapisał dziewczynki na kolejne zajęcia dodatkowe, chyba bym go zamordowała. Nie musiałam mu przypominać, czym tak naprawdę się zajmuję. A i tak nic by to nie dało. Zaraz by mnie uciszył. Poza tym wcale mi to nie przeszkadzało. Kochałam moją pracę. Gdy wszystko przebiegało sprawnie - tak jak Paxton sobie życzył - zajmowanie się domem i rodziną napawało mnie dumą, Uświadomiłam mu za to, dlaczego nie kupiłam wtedy wszystkiego, co potrzebne. - To był ten dzień, kiedy Rowan użądliła pszczoła. Płakała, a mnie się spieszyło. Paxton skrzyżował kostki i potarł się po brodzie w głębokiej zadumie. - Ach, oczywiście. To był ten dzień, kiedy pozwoliłaś na to, by Rowan użądliła pszczoła. Wytrzymałam jego spojrzenie, bo nie miałam innego wyjścia. Tak jak nie odzywałam się, póki on nie otworzył ust. Nie miałam zamiaru tego komentować. Bez względu na moje słowa, byłaby to zła odpowiedź. Pszczoła latała w samochodzie. Przecież nie kazałam jej na nią nadepnąć. Zamachnęła się, a pszczoła wylądowała akurat między jej nogami, i tam ją użądliła. Tuż nad kolanem. - Nie bierz dziewczynek ze sobą. - Dlaczego? Obiecałam Rowan, że pójdziemy do parku. - Idź do sklepu i wracaj do domu. O ile ta burza nie zmieni toru, pojedziemy wgłąb lądu. Zatrzymamy się w jakimś hotelu. Nie bierz ich ze sobą. W końcu zbudowałem jej plac zabaw tuż za domem. Tutaj też może się bawić na dworze. Masz jedną godzinę - Paxton rozkazywał krótkimi zdaniami, wpatrując się we mnie, jakbym miała pięć lat. Uniósł jeden palec w górę, popatrzył na mnie surowo i czekał na odpowiedź. - Dobrze, w porządku - skuliłam się i wbiłam wzrok w podłogę. - Zamknij drzwi za sobą - rozkazał oschle na pożegnanie. Opuścił głowę, odprawiając mnie. Zastosowałam się do polecenia i wyszłam z gabinetu, lekko odetchnąwszy. - Jake mówił, że Rowan to imię dla chłopaka - powiedziała Rowan znienacka, gdy weszłam do salonu. Moje brwi powędrowały w górę. Skąd te słowa? Przeniosła uwagę z telewizora na pudełko kredek. Nie miałam pojęcia, czemu nagle to powiedziała. Nawet nie widziała Jake'a od czasu lekcji tańca dwa dni wcześniej. Usiadłam obok niej na kanapie i gapiłam się na program dla przedszkolaków w telewizji. - Tak mówił? To nieprawda. Rowan to królowa zaczarowanej krainy. W idealnym, równoległym świecie. - A gdzie to jest? - O tutaj - mrugnęłam do niej, lekko stukając palcem w okolicę jej serca. - Tam nikt nie choruje, wszyscy są szczęśliwi i kochają się z całego serca. - A ja jestem tą królową? - zapytała Rowan z szelmowskim uśmiechem. - I ja też? - chciała wiedzieć Ofelia. - O tak, jak najbardziej. Obie jesteście moimi królewnami - zgarnęłam torebkę i parasol. - A teraz idę, zanim zacznie padać. Niedługo wrócę. Rowan ześlizgnęła się z kanapy. Nie miała zamiaru tak po prostu dać się zostawić. - Mówiłaś, że mogę iść z tobą. Wiem, ale chcę wrócić, zanim burza się zacznie. Kupię ci coś. - Odpaliłem twój samochód. Chodź, Rowan, przekąsimy coś - Paxton stanął w drzwiach. To był jego subtelny sposób na danie mi do zrozumienia, że sprawdził przebieg w moim samochodzie. Wstałam i podziękowałam mu. - Idę z mamusią - uparła się Rowan, wsuwając mi rączkę w dłoń. e-mail: [e-mail ukryty] tel.: 601 148 514 Z poważaniem, Joanna Oborzyńska

Termin: 60 dzień
Oferta cenowa: widoczna dla zleceniodawcy