Turystyczne na niemiecki

Proszę o wycenę tłumaczenia na niemiecki - na jutro do południa.


ŁĄCZNA OBJĘTOŚĆ TEKSTU OKOŁO 13 TYS ZZS

Przykładowy tekst:
6. Pszczewski Park Krajobrazowy
N 52°29'36.7" E 15°46'09.2"
biuro terenowe (czynne pon. 8–16, wt.–pt. 7.30–15.30) znajduje się w Ośrodku Edukacji Przyrodniczej
ul. Szarzecka 14, 66-330 Pszczew
tel. +48 95 749 12 99
pszczewski@zpkwl.gorzow.pl
www.zpkwl.gorzow.pl

Rok założenia: 1986
Powierzchnia: 12 220 ha

Walory Pszczewskiego Parku Krajobrazowego sprawiają, że jest destynacją obieraną przez pasjonatów różnych aktywności – miłośników kajakarstwa i wypoczynku nad wodą, wielbicieli wypraw rowerowych czy amatorów sylwaturystyki polegającej naeksploracji lasów. Położony około 8 kilometrów na wschód od miasta Międzyrzecz, na granicy województwa lubuskiego i wielkopolskiego, park składa się z dwóch części o łącznej powierzchni 12 220 hektarów otoczonych rozległą otuliną. Wschodnia część stanowi fragment niewielkiej rzeki Kamionki płynącej w dolinie porośniętej przez lasy, z dużym udziałem buka oraz bory mieszane, w otoczeniu licznych jarów i źródeł. Wnikliwy obserwator parkowej flory na pewno dojrzy w tej okolicy objętego ścisłą ochroną pełnika europejskiego, o licznych żółtych kwiatach, lub buławnika czerwonego z rodziny storczykowatych. Tam gdzie podłoże staje się bardziej piaszczyste, las przybiera postać boru świeżego. W jego runie odnaleźć można rośliny o wdzięcznych nazwach, takich jak gruszyczki, kosmatka gajowa czy pomocnik baldaszkowy. Chociaż większą część parku porastają bory sosnowe, pośród nich natrafić można na fragmenty łęgów, nieco rzadziej buczyn. W otoczeniu zarastających jezior i na terenach podmokłych wykształciły się bagna i torfowiska. Uwagę najmłodszych wędrowców na pewno przykuje występująca w okolicy owadożerna rosiczka. Jak wiadomo, ta niebezpieczna roślina wabi ofiary słodkim nektarem i wyrazistą barwą, by następnie, zamykając w pułapce, skonsumować przy użyciu kwasu mrówkowego.
Zachodnia, znacznie większa część parku to obszar rynny polodowcowej z licznymi jeziorami, rzeką Obrą oraz nadal wyraźnie widoczną rzeźbą terenu polodowcowego – z morenami, kemami i ozami. Malownicza mozaika wód i wzniesień stanowi miejsce bytowania niezwykle bogatego świata roślin i zwierząt. W tej części znajduje się aż 25 naturalnych jezior, rozciągających się z północnego zachodu, od Lubikowa i Rokitna, na południowy wschód, po miasto Trzciel. Owe zbiorniki mają nie tylko istotną wartość przyrodniczą i krajobrazową, lecz jednocześnie są główną atrakcją dla wszystkich, którzy chcą odpocząć na plaży, wędkować, nurkować lub żeglować. Największe z nich to: jeziora Chłop, Wielkie, Szarcz Duży oraz, będące jednocześnie najgłębszym w parku (35,5 m), Jezioro Lubikowskie (315 ha). Pomiędzy nimi rozciąga się sieć szlaków pieszych i rowerowych. Przebycie ich na pełnych odcinkach wymaga nieco wprawy, ponieważ nie należą do najkrótszych. Jednak wszystkie wysiłki rekompensują widoki na trasach prowadzących np. przez lasy między jeziorami Trzy Tonie, Wędromierz, Głębokie czy przecinających rzekę Kamionkę.
Nad jeziorami działają liczne ośrodki wypoczynkowe, większość z nich znajduje się nad Chłopem i Szarczem. Szczególnie nad tym drugim nierzadkim widokiem są surfingowcy. Jezioro przyciąga rozległymi, płytkimi i piaszczystymi plażami. W większych ośrodkach rekreacyjnych dostępne są wypożyczalnie sprzętu wodnego, łodzie wędkarskie, kąpieliska strzeżone, zezwolenia wędkarskie (również na okoliczne jeziora), stadniny koni oraz liczne boiska sportowe (korty tenisowe, boiska do piłki plażowej itd.). Dodatkową atrakcją okolicy, nieopodal drogi z Pszczewa do Szarcza, jest Ośrodek Edukacji Przyrodniczej, gdzie prowadzone są zajęcia poświęcone walorom PPK, poznaniu ekosystemu lasu i jeziora, rzeźby polodowcowej czy zasad ochrony przyrody. Ich uczestnicy często ruszają w teren na obserwacje ornitologiczne lub przeprowadzają doświadczenia w pracowni biologiczno-chemicznej. Ośrodek dysponuje miejscami noclegowymi i udogodnieniami dla osób niepełnosprawnych.
Najcenniejsze pod względem przyrodniczym miejsca w okolicy dodatkowo objęto ochroną w ramach rezerwatów. Na terenie parku i otuliny jest ich pięć, z czego najbardziej wyjątkowym jest rezerwat ornitologiczny Jezioro Wielkie, przez który prowadzi szlak kajakowy Zbąszyń – Międzyrzecz na rzece Obrze.

10. Park Krajobrazowy „Łuk Mużakowa”
N 51°56'13.54" E 14°72'62.90"

biuro terenowe (czynne pon. 8–16, wt.–pt. 7.30–15.30)
Kłopot 24, 69-108 Cybinka
tel. +48 68 391 29 35
www.zpkwl.gorzow.pl

Najmłodszy park krajobrazowy w województwie lubuskim w pełni zasługuje na nazwę geoparku, ponieważ otacza ochroną wyjątkowy na skalę europejską twór geologiczny – rozległą morenę czołową. Na współczesny obraz geoparku oddziaływały zarówno naturalne procesy rzeźbotwórcze, jak również eksploatacyjna, ponadstuletnia i odciskająca swoje piętno działalność człowieka. Oba te czynnik sprawiają, że obecnie okolice Łuku Mużakowa zachwycają niespotykanym wyglądem, momentami przywodzącym na myśl miejsce nie z tej planety… Nic zatem dziwnego, że z roku na rok przybywa turystów, którzy przyjeżdżają w te strony podziwiać to nadzwyczajne świadectwo dziedzictwa geologicznego.
Obszar Łuku Mużakowa ma kształt otwartej ku północy podkowy położonej na pograniczu Śląska i Łużyc. Zachodnie ramię łuku znajduje się na terenie Brandenburgii i Saksonii, jego czoło w rejonie Weisswasser, Bad Muskau i Łęknicy, a wschodnie ramię między Łęknicą a Tuplicami. Łuk tworzy pas wąskich równoległych wzgórz o średniej wysokości względnej 20–30 metrów i szerokości nieprzekraczającej 6 kilometrów. Długość całego łuku wynosi około 40, a szerokość około 25 kilometrów. Nysa Łużycka w rejonie Łęknicy i Bad Muskau przecina Łuk Mużakowa, dzieląc go na część niemiecką i polską. W przełomie względna wysokość wzgórz dochodzi do 40 metrów.
Na przełomie XIX i XX wieku zakładano w tym rejonie liczne kopalnie węgla brunatnego, początkowo podziemne, później odkrywkowe. Równolegle wydobywano iły ceramiki budowlanej. W polskiej części Łuku Mużakowa prowadzono wydobycie węgla brunatnego i iłów do 1974 roku. Pozostałe po działalności górniczej wąskie i długie wyrobiska poeksploatacyjne wypełniono wodą, tworząc malowniczy krajobraz pojezierza antropogenicznego (ponad 100 zbiorników). Wody jezior pokopalnianych różnią się barwą: od pastelowozielonkawej do ciemnogranatowej, co związane jest głównie z ich składem chemicznym. Występują tu wody zarówno zasadowe, jak i silnie zakwaszone, prawie całkowicie pozbawione fauny. Część zbiorników została zagospodarowana jako stawy rybne. Pozostałe, ze względu na wysoki stopień zakwaszenia, nie są użytkowane gospodarczo.
Oprócz węgla eksploatowano na tym terenie także inne surowce mineralne, jak iły ałunowe i ceramiczne, które wykorzystywano do produkcji materiałów budowlanych w cegielniach w Łęknicy, Tuplicach i Chwaliszowicach. Ponadto rozwijało się hutnictwo szkła w związku z eksploatacją piasków kwarcowych. Huty utworzono m.in. w Trzebielu.
Pozostałości kopalnianej gospodarki człowieka na terenie parku oraz naturalne formy rzeźby terenu są przedmiotem eksploracji pasjonatów geoturystyki, kultury i historii, a także miłośników zabytków techniki. Dziedzictwo regionu można odkrywać na trasach pieszo-rowerowych o długościach nieprzekraczających 50 kilometrów oraz kilku ścieżkach dydaktycznych. Na szczególną uwagę zasługuje ścieżka o wdzięcznej nazwie „Od Hydro do Kucyka”. Licząca około 6 kilometrów droga, na której ustawiono 4 tablice edukacyjne, wiedzie przez rezerwat leśny Nad Młyńską Strugą. Początek bierze nad żelazistym zbiornikiem pogórniczym o nazwie Hydro, a kończy się w miejscu, gdzie rzeczka Skroda zatacza niemal okrąg, tzw. kucyk. Kolejną ciekawą propozycją dla zwiedzających jest powstała niedawno ścieżka geoturystyczna Dawna Kopalnia Babina. Prowadzi przez obszary dawnej podziemnej i odkrywkowej eksploatacji węgla i pozwala zrozumieć zakres prac rekultywacyjnych prowadzonych na terenach pokopalnianych, które umożliwiły zaistnienie procesów renaturyzacyjnych.
Obszar PKŁM odznacza się także bogactwem walorów kulturowych. Przykładem może być znajdujący się w Łęknicy rezerwat kulturowy Park Mużakowski – jedno z piękniejszych dzieł sztuki ogrodowej XIX wieku w Europie, będący dziełem księcia Hermana von Puckler-Muskau. Obejmuje teren o powierzchni 522 hektarów, na który składają się Park na Tarasach, Pola Bronowickie oraz arboretum. Jego osnową stało się naturalne ukształtowanie terenu – przełom Nysy Łużyckiej oraz formacje geologiczne Łuku Mużakowa. Rezerwat w 2004 roku rozporządzeniem prezydenta RP uznany został za pomnik historii. W tym samym roku wpisano go na Listę światowego dziedzictwa UNESCO. Jest to obecnie dwunasty polski wpis na liście.
Wyprawa do PKŁM może okazać się również niecodziennym doświadczeniem przybliżającym kulturę Łużyczan i Serbów Łużyckich, którzy zamieszkiwali te tereny. Pozostawili po sobie wiele pamiątek, a ich tradycja jest kultywowana przez liczne rodziny w okolicy.